آمریکا و کشورهای اروپایی برای متوقف کردن گسترش انقلاب اسلامی به جهان عرب، به خصوص حوزه خلیج فارس که بزرگ ترین تأمین کننده منافع آنان در خاورمیانه است، تمام تلاش و قوای فکری و نظامی خود را در این راه منسجم کردند، تا جایی که حتی در تجهیز و تشویق عراق به استفاده از سلاح های کشتار جمعی و شیمیایی از اقدامی فروگذار نکردند.

در همین رابطه سازمان ملل متحد طی گزارشی به کمک های کشورهای غربی به برنامه های تسلیحاتی عراق اشاره می کند و می نویسد: «عراق تسلیحات خود را از 150 شرکت آلمانی، آمریکایی و انگلیسی تهیه کرده است. بر اساس گزارش ها، دولت عراق از سال 1975 توسط 80 کمپانی آلمانی، 24 شرکت آمریکایی و حدود 12 شرکت انگلیسی و چند شرکت سوئیسی، ژاپنی، ایتالیایی، فرانسوی، سوئدی، برزیلی و آرژانتینی تجهیزات دریافت کرده است. آلمان بیشترین کمک را به برنامه اتمی با 27 شرکت و آمریکا با 24 شرکت انجام داده اند.»

نخستین اقدام آمریکا در حمایت آشکار از صدام حذف نام عراق از فهرست کشورهای مظنون به حمایت از تروریسم بین المللی در فروردین ماه سال 1361 بود تا از این پس عراق استحقاق دریافت کمک های ایالات متحده را داشته باشد.آمریکا به پیشنهاد ویلیام کیسی (رئیس وقت سیا)، تحویل بمب های خوشه ای به عراق را در اولویت قرار داد.شبکه تلویزیونی ABC آمریکا در برنامه ای اعلام می کند که صدام حسین از یک شرکت آمریکایی به نام «آل کولاک» در بالتیمور، بیش از 500 تن ماده شیمیایی به نام «فیودی گلیکول» خریداری کرده که این ماده در صورت مخلوط شدن با اسید کلریدریک به گاز خردل تبدیل می شود. 
آمریکا نه تنها به طور پنهان جزو حامیان اصلی عراق در استفاده از سلاح های شیمیایی و میکروبی در جنگ علیه ایران بود، بلکه از تصویب قطعنامه های سازمان ملل بر علیه عراق در استفاده از این نوع سلاح ها، جلوگیری کرده و حتی در مواقعی این حمایت را آشکارا بیان می کرد، چنانکه «ریچارد مورفی» معاون اسبق وزیر امور خارجه آمریکا اعلام می کند: «تا زمانی که عراق از سلاح های شیمیایی در دفاع از خاک خود و در مقیاس محدود استفاده می کند توسلش به این سلاح «قابل درک» است.

همچنین این شبکه فاش می کند: «یک شرکت خصوصی آمریکا در دهه 80 با گرفتن مجوز از طرف وزارت بازرگانی آمریکا نمونه هایی از مواد بیولوژیکی و میکروبی را به عراق صادر کرده اند که این مواد از نوع ضعیف شده نبوده و قادر به تولید مثل بوده اند. در میان آنها میکروب سیاه زخم، طاعون و همچنین یک باکتری سمی به نام «ستریدیوم باتولینی» به چشم می خورد.»

ایالات متحده آمریکا علاوه بر ارائه مشاوره های نظامی گسترده به عراق، مانع از ارسال تسلیحات خریداری شده ایران که پیش از انقلاب هزینه آن پرداخت شده بود، می شد، به طوری که وزارت دفاع آمریکا 110 میلیون دلار برای خرید 11 فروند هلی کوپتر شنوک -47 س ایتالیایی پرداخت تا این هلی کوپترها که به سفارش شاه ایران با 425 میلیون دلار خریداری شده بود به دست ایران نیفتد.

پیوند ماهواره ای در صدر توافقات بلند مدت عراق و آمریکا بود و در مورد تحرکات نیروی هوایی ایران نیز اطلاعات با ارزشی در اختیار ارتش عراق قرار می گرفت. این اطلاعات را آواکس های آمریکایی مستقر در ریاض، به کمک پرسنل آمریکایی از منطقه نبرد جمع آوری می کردند. در همین راستا مجتمع پیشرفته و پرهزینه ای در بغداد ساخته شد تا اطلاعات مستقیماً از ماهواره دریافت شده و پردازش بهتری از اطلاعات بر روی عکس ها صورت گیرد.

با واگذاری رادیوهای کدگذاری شده به خلبانان عراقی، آنها امکان ارتباط مستقیم با افسران مستقر در کشتی های آمریکایی حاضر در خلیج فارس را داشتند. این روابط روزانه سبب می شد تا هواپیماهای عراقی بتوانند نفتکش ها و کشتی های تجاری به مقصد ایران را شناسایی کنند.

آمریکا نه تنها به طور پنهان جزو حامیان اصلی عراق در استفاده از سلاح های شیمیایی و میکروبی در جنگ علیه ایران بود، بلکه از تصویب قطعنامه های سازمان ملل بر علیه عراق در استفاده از این نوع سلاح ها، جلوگیری کرده و حتی در مواقعی این حمایت را آشکارا بیان می کرد، چنانکه «ریچارد مورفی» معاون اسبق وزیر امور خارجه آمریکا اعلام می کند: «تا زمانی که عراق از سلاح های شیمیایی در دفاع از خاک خود و در مقیاس محدود استفاده می کند توسلش به این سلاح «قابل درک» است. از سوی دیگر حتی شورای امنیت تحت فشار آمریکا درخواست ایران را برای استقرار هیئتی دائمی در تهران جهت بررسی و گزارش موارد کاربرد سلاح های شیمیایی رد کرد.

«سرلشکر وفیق السامری» مسئول اسبق بخش استخبارات عراق در مصاحبه ای اعتراف می کند:هفته ای سه روز و گاهی تمام طول هفته را به سفارت آمریکا در بغداد می رفتم و از آنها پاکت های سیاه رنگی می گرفتم که حاوی اطلاعات ماهواره ای از آخرین تحولات جبهه ایران بود. او در کتاب «ویرانی دروازه شرقی» در مورد اطلاعات ماهواره ای می گوید:

این عکس ها به گونه ای بود که ما به راحتی می توانستیم تصاویرسربازانی که در پادگان های ایران در حال آموزش هستند را مشاهده کنیم، حتی کسی که در رژه دست و پایش را به اشتباه حرکت می داد در این عکس ها مشخص بود. هنگامی که کارخانه های سیمان را بررسی می کردیم تعداد کیسه هایی که روی بارکش کامیون ها قرار داشت را به راحتی شمارش می کردیم، در عین حال ماهواره ها نتایج حملات هوایی و موشکی را نیز گزارش می کرد.

در رأس کشورهای اروپایی حامی جنایات جنگی صدام کشور آلمان قرار دارد، چندان که در توسعه و تجهیز عراق به سلاح های شیمیایی مقام نخست را داراست. ساخت مجتمع سامره عراق به عنوان «بزرگ ترین کارخانه سلاح شیمیایی جهان» در کارنامه تسلیحاتی این کشور به چشم می خورد. شرکت آلمانی «کارل کولمب» در مجتمع سامره 6 خط تولید سلاح شیمیایی به نام احمد، محمد، عیسی، عانی، مدای و قاضی را ایجاد کرد که اولین آنها در سال 1983 (1362 ه.ش) و آخرین آن در سال 1986 (1365 ه.ش) تکمیل شد.
شبکه تلویزیونی ABC آمریکا در برنامه ای اعلام می کند که صدام حسین از یک شرکت آمریکایی به نام «آل کولاک» در بالتیمور، بیش از 500 تن ماده شیمیایی به نام «فیودی گلیکول» خریداری کرده که این ماده در صورت مخلوط شدن با اسید کلریدریک به گاز خردل تبدیل می شود.

از گاز خردل و اسید پروسیک تا گازهای عصبی سارین و تابون در این کارخانه تولید می شد و در خمپاره، راکت و گلوله های توپ جاسازی می شدند.یک شرکت بلژیکی نیز به نام «سیکس کو» نیز طی چهار سال 17 پایگاه هوایی و چند مقر نظامی در عراق ایجاد کرد. پروژه های «عکاشات» و «القائم» که از بزرگ ترین کارخانه های آزمایشی و تولید فسفات در جهان بود توسط «سایبترا» کنسرسیوم بلژیکی بنا شد.

فرانسه در ژانویه 1981، تحویل 60 فروند میراژ F1 مجهز به موشک را که پیشتر به عراق متوقف شده بود از سر گرفت. همچنین در سال 1982 (1361ه.ش) به دنبال خروج دیپلمات های فرانسه از تهران این کشور اقدام به تحویل پنج فروند هواپیمای سوپر استاندارد مجهز به موشک های اگزوست به عراق کرد. در سال 1986 سازمان های اطلاعاتی فرانسه برآورد کردند که اگر فرانسه سه هفته از ارسال کمک به عراق خودداری کند این کشور شکست خواهد خورد.

درست چند روز پیش از حمله صدام به ایران، عراق اعلام کرد که ایتالیا را به عنوان شریک عمده و اصلی خود برای تجهیز نیروی دریایی عراق و تربیت پرسنل عراقی انتخاب کرده است. همچنین مقرر شد 1200 افسر نیروی دریایی عراق در ایتالیا دوره ببینند. این ترجیح دادن ایتالیا بر فرانسه و شوروی یک دلیل استراتژیک داشت نه فنی؛ عراق می خواست باشگاه حامیان بین المللی خود را توسعه داده و آن را تقویت کند.

در سال 1987 (1366) برنامه های تسلیحاتی عراق شتاب بی سابقه ای پیدا می کند. شرکت های بزرگ تولیدکننده باروت جنگی در اروپا که شامل 13 شرکت از کشورهای سوئد، هلند، ایتالیا، بلژیک، سوئیس، آلمان، فرانسه، اسکاتلند و فنلاند می شدند تمام تلاش خود را برای جلوگیری از توقف جنگ به کار بردند، چرا که به برکت این جنگ چرخ کارخانه های آنها سرعت بیشتری می گرفت.